Volunteering in Madagascar - Reisverslag uit Andasibe, Madagascar van Ciska Bleijenberg - WaarBenJij.nu Volunteering in Madagascar - Reisverslag uit Andasibe, Madagascar van Ciska Bleijenberg - WaarBenJij.nu

Volunteering in Madagascar

Blijf op de hoogte en volg Ciska

08 Juni 2016 | Madagascar, Andasibe

Version Française en bas de page les amis !


Leefomstandigheden in Andasibe
Op 29 mei landde ik in Antananarivo, de hoofdstad van Madagascar. Daar had ik gelijk al mijn eerste avontuur, ik moest namelijk mijn visum cash betalen in Amerikaanse dollars of Ariary (lokale geld). Die had ik uiteraard niet dus moest ik mijn paspoort bij de politie laten en geld opnemen in de vertrekhal. Omdat dit nog niet spannend genoeg was, zat er geen geld meer in de automaat en moest mijn gids (van Projects Abroad) me met de auto meenemen naar een bank een paar straten verderop. Gelukkig is alles goed gekomen en hebben ze me het land binnen gelaten.
Na 170 km in 5u te hebben afgelegd kwam ik aan bij "mama Bosy", de moeder van mijn gastgezin. Na een warm onthaal kreeg ik al gelijk voorgeschoteld wat ik de rest van mijn verblijf hier zal eten: rijst, witte bonen en kip. Hier eet iedereen drie keer per dag rijst, wij krijgen een Europees ontbijt maar voor de lunch en het avondeten hebben we altijd rijst. Zelfs als we spaghetti eten (is 1 keer voorgekomen), krijgen we daarna een schotel met rijst en altijd een banaan als toetje. Mijn gastgezin heeft twee rijstvelden dus de rijst is gelukkig wel heel lekker.
Ik ben weer terug gegaan in de tijd sinds ik hier ben, geen snelwegen, de meeste mensen lopen op blote voeten, hebben geen toilet, geen douche, geen telefoon, geen geld om hun kinderen het hele jaar door naar school te sturen (sommige gaan dus maar 3 maanden per jaar naar school). Ons gastgezin heeft een guesthouse waar wij ook slapen, wij hebben dus wel douches en wc's maar het toiletpapier mag niet in het toilet gegooid worden, we hebben niet altijd warm water, laat staan een goede douche straal. Meestal moet ik dus emmers vullen en me met een beker nat maken om me te wassen. Als ik 's ochtends mijn kleren uit de kast pak zijn ze meestal vochtig en ook mijn kussens en lakens zijn nooit helemaal droog. Dit klinkt allemaal misschien heel negatief maar je raakt er aan gewend en als ik om me heen kijk besef ik hoeveel geluk we toch allemaal hebben met onze levensomstandigheden in Europa.

EPPA, de openbare basisschool.
Gelijk de eerste dag ging ik een kijkje nemen op de school. Er zitten ongeveer 40 leerlingen in een klas en in totaal zitten er 385 kinderen op de school. Omdat de meesten dus niet een heel jaar op school zitten, kan de leeftijd behoorlijk variëren in een klas. Zo liep ik de eerste dag mee met de CP2 klas, waar de leerlingen tussen 7 en 13 jaar oud waren. Ze kunnen niet allemaal lezen en schrijven, ook niet gek want ze doen zo ongeveer waar ze zelf zin in hebben. Als ze zin hebben om te staan of om even naar buiten te gaan, doen ze dat gewoon zonder dat er iets van gezegd wordt, als ze willen luisteren en leren kan dat, alleen wel in constant lawaai en geroezemoes. Ik mocht gelijk een Franse les geven over de dieren die je op een boerderij kan vinden. Ik moest de namen van de dieren hardop zeggen, de leerlingen zeiden me na en de docente gaf de vertaling in Malagasy. Daarna tekende de juf alle dieren op het bord en zette de Franse benoeming er naast, de leerlingen moesten dit in hun schrift over tekenen en schrijven. Dat is natuurlijk onmogelijk en neemt heeeeel veel tijd in beslag maar een printer en papier hebben ze niet. Er gaat dus heel veel tijd verloren in overschrijven van het bord. De eerste week stond er in één klas geen eens een docente dus moest een juf twee klassen tegelijk onder controle houden.
De kinderen hebben elke dag dezelfde kleren aan die vaak te klein, vies en niet heel zijn. Het is ook niet gek om een jongen met een hello kitty trui te zien. Vorige vrijwilligers hebben voor alle leerlingen slippers gekocht waardoor ze wel allemaal schoenen hebben.
Elke donderdag maken we eten klaar voor twee klassen, ongeveer 90 kinderen. De rijst en de bonen worden in emmers gedaan en geserveerd in oude borden, pannen of kommen. Dit zou in Europa echt niet kunnen, ten eerste zouden de kinderen het niet willen en ten tweede zou je de hygiene commissie over je heen krijgen. Hier zijn ze er dolgelukkig mee. De leerlingen krijgen een heel bord vol die ik niet eens op zou kunnen eten en toch komen ze 3 keer terug. Thuis krijgen ze wel te eten maar heel weinig dus hebben ze reserves nodig.
De leerlingen hebben les van 8u30 tot 13u. In de middag kunnen ze wel naar school komen omdat wij dan meestal een les geven of iets leuks met ze doen. Zo heb ik al een Franse les gegeven over kleuren en de "ou" en een gymles op het voetbalveld. Het was mooi weer dus nam ik de parachute mee en opeens stonden er 60 kinderen omheen. De eerste 45 minuten waren heel leuk, de kinderen waren super enthousiast en luisterden goed. Alle leeftijden deden mee met de les en volwassenen stopten om te kijken wat er gebeurde en iedereen had een grote glimlach, dat was nou precies wat ik wilde.
Ik heb nu mijn eigen gymrooster en geef elke klas een uur gym per week. Deze week was het programma dans, estafette met de pittenzakken en muziek. Vandaag was het droog dus heb ik ook de parachute mee naar school genomen, wat een succes! Vooral als de strandballen erop gaan vinden ze het geweldig. Alle kinderen lachen, springen en schreeuwen van geluk, hier doe ik het voor! Ook tijdens het speelkwartier (dat vandaag 45 minuten duurde) heb ik een fanclub, kinderen komen naar me toe, zingen, dansen, kietelen, klimmen op me, lachen en willen knuffelen. Zo schattig!!!

De toerist uithangen
De eerste dinsdag hoefden we niet te werken en gingen we met alle vrijwilligers en onze gids Fidi naar het nationale park om lemurs te spotten, dat zijn dieren die een beetje op apen lijken met een lange staart en alleen in Madagascar te vinden zijn. Het heeft de hele dag geregend maar we hebben wel diademe sifaka, Indri, brown lemurs en heel veel vogels gezien. Fidi liet ons door de bossen klimmen en klauteren wat ik natuurlijk heel leuk vond! Wat Fidi heel grappig vind om te doen is toeristen te laten kijken en enthousiast maken voor iets wat er niet is. Zo stonden we bijvoorbeeld naast een rivier waar ook toeristen met hun gids stonden, en begon hij ineens te roepen "wauw look at that boat! It's really big and so special to see!" En toen de toeristen hun camera's tevoorschijn haalden, rende die hard weg. Ook als we en poosje niks gezien hebben roept hij opeens "wauw look at that plant" wij "which one?" hij "the green one!" Een echte grapjas dus.
Dit weekend zijn we naar de hoofdstad gegaan om een van de vrijwilligers af te zetten op het vliegveld. Daar zijn we naar een uitzicht punt gegaan en naar een souvenirmarkt maar het hoogtepunt was toch wel het eten (friet als lunch en lasagne voor avondeten) en de douche in het hotel!

Wist je dat
- Het hier 90% van de tijd regent?
- De directrice van de school gerust twee uur kan staan praten met een docente terwijl de kinderen in de klas zitten en niks te doen hebben?
- Ik een hele grote kamer heb met een 2 en 1 persoons bed?
- Ik wel eens de reactie zou willen zien als ik een kind van hier meeneem naar Europa?
- Ik een boom beklommen heb om een prachtig uitzicht te zien? Uiteraard wel met zekering
- Het hier veilig is? Ik kan gewoon rondlopen in het stadje en hardlopen
- Ik weer de oudste vrijwilliger ben? De anderen zijn tussen 16 en 21 jaar oud
- Je hier met een taxibrousse kan reizen? Dat is een minibusje voor 15 personen waar ongeveer 28 mensen in zitten en er 3 of 4 uit de achterklep hangen (nee ik overdrijf niet)






Version française


Les conditions de vie à Andasibe
Le 29 mai je suis arrivée à Antananarivo, la capitale de Madagascar. Je n'ai pas dû attendre longtemps pour avoir une première expérience Malgache. En effet, je devais payer mon visa en Dollars Américains ou en Ariary (monnaie locale), monnaies que je n'avais évidemment pas. J'ai donc dû laisser mon passeport à la police pour retirer de l'argent dans le hall des départs. Bien évidement il n'y avait pas d'argent dans la machine donc mon guide à dû m'emmener en voiture à un distributeur quelques rues plus loin. Heureusement tout est entré dans l'ordre et j'ai pu rentrer légalement dans le pays. Après avoir parcouru 170 km en 5h, je suis arrivée chez "Mama Bosy", la mère de ma famille d'accueil. Après un accueil chaleureux, on m'a servi ce que j'allais manger tous les autres jours de mon séjour: riz, haricots et poulet. Ici les gens mangent du riz trois fois par jour, nous on a le droit à un petit déjeuner Européen mais le midi et le soir c'est riz. Même quand on a des spaghettis bolognaise (c'est arrivé une fois) on nous sert du riz après et toujours avec une banane en dessert. La famille d'accueil a deux rizières donc le riz est très bon, heureusement!
Je suis un peu remontée dans le temps depuis que je suis ici, pas d'autoroutes, la plupart des personnes marchent pieds nus, pas de toilettes, pas de douches, pas de portable et pas d'argent pour payer l'école (certains enfants vont donc que 3 mois par an à l'école). Ma famille d'accueil a une chambre d'hôtes donc on a des douches et des toilettes mais on n'a pas le droit de jeter le papier dans la cuvette, on n'a pas toujours de l'eau chaude ni de pression. La plupart du temps je dois donc remplir des sceaux et m'arroser avec un gobelet pour me laver. Quand je prend mes fringues le matin elles sont humides, tout comme mon oreiller et mes draps. Tout cela sonne peut être négatif mais on s'y habitue et quand je regarde autour de moi, je me dis qu'on a beaucoup de chance avec nos conditions de vie en Europe.

Ecole Primaire Publique d'Andasibe (EPPA)
Dès ma première journée ici je suis allée faire un tour à l'école. Il y a environ 40 élèves par classe et en tout il y a 385 enfants à l'école. Comme la plupart des enfants ne vont pas à l'école toute l'année, il y a une grande différence d'âge au sein d'une classe. J'ai passé une matinée dans la classe CP2, où les enfants étaient âgés de 7 à 13 ans, dont la plupart ne sait pas lire ni écrire ni compter. Ce n'est pas très étonnant vu qu'ils font ce qu'ils veulent en classe. S'ils ont envi de se lever, de sortir prendre l'air ou de discuter ils le font et personne ne les reprend. Ceux qui ont envi d'apprendre peuvent mais dans un bruit constant. On m'a tout de suite demandé de donner un cours de français sur les animaux de la ferme, je disais les noms des animaux, les élèves répétaient après moi et la prof donnait la traduction en Malgache. Ensuite la prof a dessiné tous les animaux au tableau avec le mot Français et Malgache à côté et les élèves devaient le recopier dans leur cahier, mission impossible et cela a pris un temps fou mais il n'y a pas de papier ni d'imprimante ici pour faciliter la tâche. Ils perdent donc énormément de temps en recopiant le tableau à longueur de journée. La première semaine il y avait une classe qui n'avait pas de prof donc une institutrice devait gérer deux classes en même temps.
Les enfants portent les mêmes vêtements tous les jours qui sont sales, souvent trop petits et troués. Ce n'est pas non plus étonnant de voir un garçon avec un pull hello kitty. Un couple de volontaires a acheté des tongues pour tous les élèves donc au moins ils ne marchent plus pieds nus.
Tous les jeudis on cuisine pour deux classes, donc environ 90 enfants. Le riz et les haricots sont mis dans des grands sceaux et servis dans de vieilles casseroles, assiettes ou bols. Chose impensable en Europe, premièrement parce que les enfants ne le mangeraient pas, deuxièmement parce qu'on aurait eu la commission hygiène sur le dos! Ici ils en redemandent 3 fois alors que j'aurais pas pu finir leur première assiette. Chez eux ils mangent 3 fois par jour mais des petites portions donc ils font des réserves.
Les cours commencent à 8h30 et finissent à 13h. L'après midi les élèves peuvent quand même venir à l'école vu que nous faisons souvent des ateliers. J'ai déjà enseigné un atelier de Français où je leur ai appris les couleurs et le son "ou" et un atelier EPS. Un jour où il faisait beau, on est allé au stade avec le parachute et d'un coup 60 élèves de tout âges se sont rassemblés autour de moi. Les premières 45 minutes étaient géniales, les enfants écoutaient bien et étaient très enthousiastes. Tout le monde (même les adultes qui nous observaient) avait un grand sourire et c'est exactement mon objectif!
Maintenant j'ai mon propre emploi du temps d'EPS, je vois toutes les classes une heure par semaine. Le programme de cette semaine était course en relais, danse et musique. Aujourd'hui il ne pleuvait pas et je ai profité pour emmener le parachute, c'était encore une fois un réel succès, surtout quand j'ai mis les ballons de plage dessus! Voir tous les enfants avec un énorme sourire, sauter et crier de joie c'est tout simplement magique! Pendant la récréation (qui a durée 45 minutes aujourd'hui) j'ai mon petit fan club autour de moi qui chante, danse, me chatouille, me prend pour un porte manteau et me fait de grands sourires et des câlins. C'est trop adorable!

La vie de touriste
Le premier mardi on a été au Parc National avec les autres volontaires et notre guide Fidi pour voir des lémuriens. Ce sont des animaux qui ressemblent à des singes avec une longue queue êtes trouvent uniquement à Madagascar. Il a plu toute la journée mais on a vu des Sifikas, des lémuriens marron, des oiseaux et des Indris. Fidi nous à emmené à travers la forêt, en nous faisant slalomer entre les arbres et les plantes, activité qui ne me déplaît absolument pas! Fidi est un grand rigolo qui mène en bateau les touristes. Par exemple, quand nous étions à côté de la rivière où il y avait un autre groupe de touriste avec leur guide, il s'est mis à crier "wauw, regardez le bateau qui arrive, c'est super rare de voir ça!!!" Une fois que les touristes ont commencé à préparer leurs appareils photos ils s'en est allé en courant! Quand ça faisait un moment qu'on avait pas vu d'animaux, s'est mis à crier "waaaa, regardez cette plante!" Nous "laquelle?" Lui "la verte sur votre gauche!", euh... Il y en a une centaine.
Ce weekend on est allé à la capitale pour déposer un des volontaires à l'aéroport. On a été à un point de vue qui donnait sur toute la ville et à un marché. Mais ce que j'ai préféré c'est la nourriture (frites pour le déjeuner et lasagnes pour le dîner) et la douche à l'hôtel!!!


Savais-tu que
- 90% du temps il pleut ici?
- La directrice peut facilement passer 2h à parler avec une institutrice alors que les élèves attendent?
- J'ai une grande chambre avec un lit deux places et un lit une place?
- J'aimerais bien voir la réaction d'un enfant Malgache si je l'emmène en Europe?
- J'ai grimpé dans un arbre pour admirer la vue sur la forêt? Avec un harnais sécurisé bien-sûr
- Je suis de nouveau la volontaire la plus âgée? Les autres ont entre 16 et 21 ans
- Je peux me balader dans le village sans être en danger?
- Tu peux voyager en taxibrousse ici? C'est un minibus 15 places avec 28 personnes assises dedans et 3 ou 4 personnes debout à l'arrière (non je n'exagère pas)



  • 08 Juni 2016 - 18:02

    Ineke Cornet:

    Wat een avonturen weer!! Fijn dat je de kids kunt laten lachen!!

  • 08 Juni 2016 - 21:38

    Keetie:

    Leuk geschreven weet zussie!
    Knuffel maar lekker met de kinderen, dat compenseert het gemis van je nichtjes vast een beetje ;-)

  • 09 Juni 2016 - 12:26

    Betsie Kleijn:

    Heel mooi zo" n kijkje over je schouder in zo"n school. Heb ook foto"s en filmpjes gezien via je moeder en werd helemaal blij van het lachen en de rpret. Ga zo door Ciska

  • 09 Juni 2016 - 22:28

    Janneke:

    Al pinguïns gezien? :p

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Ciska

Actief sinds 14 Aug. 2011
Verslag gelezen: 424
Totaal aantal bezoekers 31302

Voorgaande reizen:

20 Juli 2016 - 19 Augustus 2016

Peru / Bolivia

19 April 2016 - 29 Juni 2016

Vrijwilligerswerk / Volontariat

21 Augustus 2011 - 24 Januari 2012

buitenland stage in Nieuw Zeeland

Landen bezocht: